داود بشیر زاده

مساجد شهر

این مسائل در داخل مساجد شهرک از وضعیت آشفته‌تری برخوردار است. در واقع مراسمات (نماز جماعت، دعای کمیل، دعای توسل، مناسبت‌های مذهبی و ...) بدون برنامه‌ریزی و با «بگذار ببینینم چه می‌شود و چه پیش می‌آید»، اداره می‌شود. برخی از این مشکلات را می‌توان این‌گونه برشمرد: 

1. سخنرانان؛ سخنرانانی که به مساجد شهرک دعوت می‌شوند، از کمترین توانایی سخنوری برخوردارند؛ نه مخاطب خود را می‌شناسند و نه مطلب مناسبی برای ارائه دارند. این در حال است که برخی از ساکنین شهرک از سخنوران زبده‌ای هستند که در سطح شهر شناخته شده‌اند. این مسئله موجب این شده که اکثر ساکنین شهرک سعی می‌کنند از هیآت سطح شهر مثل هیئت محبین و هیئت ثارالله بهره‌مند بشوند.

2.        مداحان؛ وضعیت مداحان قابل تعریف‌تر از سخنرانان نیست. برخی مداحان که حتی توانایی جلب مخاطب در یک روستای دور افتاده را نیز ندارند، به مراسمات شهرک دعوت می‌شوند. برخی نیز در سطح و شأن ساکنین شهرک که نوعا از علما و اندیشمندان هستند، نیستند. به‌طور مثال استفاده از ادبیات لمپن عوام‌پسند که هیچ‌گونه بار تربیتی و عاطفی نه برای جوانان و نه برای علما ندارد، برخی از علما را از این‌گونه مجالس دلسرد می‌کند. تعابیری مثل خال زیبا، چشمای قشنگ، هیکل رعنا و ...، بدون اشاره به فضایل تربیتی و معنوی اهل بیت(ع)، نه تنها جوانان را به فضائل اهل بیت نزدیک نمی‌کند، بلکه آنها را با یک هیجان توخالی مواجه می‌کند که تخلیه‌نشده باقی می‌ماند

3.        پذیرایی؛ پذیرایی‌ها در مراسمات مختلف با وضع بسیار زننده و زشت، کودکان و نوجوانان را رفته‌رفته از مسجد و نماز و مراسم معنوی-مذهبی زده می‌کند. نوعا در پذیرایی‌ها پیش‌بینی تعداد شرکت‌کنندگان صورت نمی‌گیرد. به‌نظر می‌رسد، مسئولین امر صرفا می‌خواهند یک ثوابی برده شود. پذیرایی را از آشفته‌ترین جای مسجد (نوعا از دم در) شروع می‌کنند و هرجا که وسایل پذیرایی تمام شد، پذیرایی هم تمام می‌شود. در این وسط، کودکان و نوجوانانی که از جنب و جوش بیشتری برخوردارند، از پذیرایی بهره‌مند می‌شوند و کودکانی که پیش پدران یا مادران خود مؤدبانه نشسته و یا در صف‌های جلو مسجد حضور دارند، نصیبی از این پذیرایی‌ها نمی‌برند. شاید در یک نگاه ساده و ابتدایی به‌نظر برسد اتفاق خاصی نیفتاده، بالاخره یک احسانی در حد وسع و توان داده شده و ثوابی برده شده است؛ در حالی‌که اثرات تخریبی تربیتی فراوانی که بر روی کودکان و نوجوانان گذاشته می‌شود، هیچ‌گونه ثوابی که برای این‌گونه به‌ظاهر احسان‌ها نمی‌گذارد، بلکه در درازمدت به‌سمت مسئولیت‌های اخروی هم گرفتار می‌کند.

4.        و مسائل دیگر.